Stem buiten het hokje

Ik had tot een paar jaar geleden nooit gedacht dat ik zelf iets in de politiek zou gaan betekenen. Politiek was voor saaie mannen, met saaie ideeën, waarbij je dikke, ingewikkelde rapporten moet lezen en langdradige vergaderingen moet bijwonen. Ik had me dan ook niet zelf kandidaat gesteld voor de Provinciale Staten verkiezingen in Flevoland 2 jaar geleden, maar toen het Partijbureau van de Partij voor de Dieren mij belde om te vragen of ik een kandidaatstelling wilde overwegen, raakte ik toch enthousiast. Immers: nergens een betere plek en nooit een beter moment om te werken aan je idealen, dan in de politieke arena.

Nu 2 jaar verder sta ik wederom op de kandidatenlijst voor de Partij voor de Dieren, maar dit keer voor de Tweede Kamer verkiezingen. En dus kan ik morgen het bolletje rood kleuren naast mijn eigen naam, nummer 23, lijst 10. En u mag best weten dat ik daar heel trots op ben. Het is nu nog niet hoog genoeg om een echte kans te maken op een plek in de Tweede Kamer, het voelt toch als een ereplek. Waardering voor wat wij hier in Flevoland hebben gedaan en bereikt. Alhoewel ik vermoed dat een aantal politieke partijen hier in de provinciale staten mij liever zien vertrekken (en dat beschouw ik voor het gemak maar even als een compliment), ben ik nog lang niet klaar in Flevoland. Gek genoeg, want ik had het immers zelf nooit verwacht of bedacht, voel ik me thuis in de politiek. Die dikke rapporten zijn eigenlijk best heel erg interessant en wij zorgen er wel voor dat de debatten echt eens ergens over gaan.

In de debatten in aanloop naar de Tweede Kamer verkiezingen toe, ontmoette ik een vrouw die mij vertelde dat ze nog niet wist op welke partij ze wilde stemmen. Er is een partij voor de rijken, een partij voor de armen, een partij voor de ouderen, maar geen partij die haar belangen kon behartigen als alleenstaande moeder. Er was simpelweg geen partij voor de alleenstaande moeders. Het traditionele denken in hokjes heeft zijn weerslag op de keuze die sommige mensen maken in het stemhokje. De Partij voor de Dieren denkt echter tot ver buiten de stemhokjes en tot lang na de 4 regeringsjaren. En is daarmee een partij die niet in een hokje te vangen is (wie wil er überhaupt in een hokje gevangen worden?), maar uniek in haar soort. Een partij met concrete plannen om ervoor te zorgen dat onze generatie en de generaties na ons schoon drinkwater hebben, gezonde lucht om te ademen en een vruchtbare bodem om ons voedsel op te verbouwen. Met maatregelen om de desastreuze klimaatverandering tegen te gaan en een leefbare wereld na te laten aan onze kinderen. Met een bijdrage aan een samenleving waarin mededogen, vrijheid en persoonlijke verantwoordelijkheid centraal staan. Waarin niet alleen het welzijn van mensen belangrijk is, maar ook die van dieren.

‘Mevrouw’, zo werd mij gezegd, ‘dat klinkt een beetje als de ideale wereld.’ En precies, dat is waar wij voor staan. Idealen zijn er om na te streven, niet om van tafel te vegen of weg te laten cijferen in de regeringsonderhandelingen na 15 maart. Onze idealen zijn haalbaar en betaalbaar. De Partij voor de Dieren heeft de afgelopen 10 jaar laten zien dat het meer dan de moeite waard is om vast te houden aan je idealen. En dat politiek niet gaat over hokjes, maar over waar je hart ligt en hoe je daar goed voor zorgt.

Denkt u als u gaat stemmen alstublieft niet aan in welk hokje u thuishoort (rijk, arm, studerend, werkend), maar aan welke partij opkomt voor alle bewoners van de planeet. Stem op de Partij voor de Dieren.

Leonie Vestering
Fractievoorzitter Partij voor de Dieren Flevoland
Kandidaat nr. 23 Tweede Kamerverkiezingen 2017